سوال بزرگ!

در علم کیهان شناسی سوال بزرگی وجود دارد که سال هاست دانشمندان به دنبال یافتن پاسخ آن هستند. اینکه وسعت جهان هستی چقدر است؟

طی دهه های اخیر و با پیشرفت های خیره کننده ای که در علم نجوم رخ داده، اختر شناسان حدس و گمان هایی در رابطه با ابعاد کیهان ارائه کرده اند، اما هیچ کدام از آنها قطعیت پیدا نکرده و به نظر هم نمی رسد که پیدا کند!

به طور کلی این سوال از آن سوال هایی است که معلوم نیست اساسا بشر بتواند روزی به آن پاسخ بدهد یا نه.

تصور کنید

کهکشان پر ستاره ی راه شیری که ما در آن زندگی می کنیم به تنهایی 150 هزار سال نوری طول دارد. حالا فکرش را بکنید که میلیارد ها میلیارد کهکشان وجود دارند که راه شیری پیش آنها همچون یک دانه شکر است. حالا فضای بین این کهکشان ها را نیز به این ابعاد اضافه کنید. در نهایت نظریه انبساط کیهان را نیز در نظر بگیرید که می گوید جهان ما دائما در حال بزرگ تر شدن است! مشخص است که اندازه گیری چنین فضایی (حداقل با تکنولوژی امروز) برای ما کاملا غیر ممکن است.

کهکشان راه شیری

تصویری از کهکشان راه شیری که ما در آن ساکن هستیم

روش های زیادی برای اندازه گیری فاصله های کیهانی وجود دارد. برای اندازه گیری فواصل کوتاه معمولا از امواج رادیویی استفاده می شود. برای فواصل بلند تر روش هایی همچون نردبان فواصل کیهانی (Cosmic Distance Ladder) و یا پارالکس استفاده می شود که مبتنی بر سرعت نور هستند.

روش های دیگری نیز وجود دارد که بر اساس طیف رنگ های ستارگان فاصله ی آنها را می سنجند.

سوال بزرگ دیگر!

اینکه وسعت جهان هستی چقدر است تنها سوال بشر نیست، ما انسان ها سوالات زیادی راجع به نحوه ی پیدایش جهان هستی و به وجود آمدن خودمان داریم. یکی دیگر از سوالات بزرگ ما این است که سن جهان هستی چقدر است؟

این سوال البته نسبت به سوال قبلی پاسخ های بیشتری دریافت کرده است. در علم کیهان شناسی گمان می رود که سن جهان میزان زمانی باشد که از انفجار بزرگ (Big Bang) گذشته است. تخمین زده می شود که سن جهان چیزی حدود 14 میلیارد سال باشد، این عدد با اندازه گیری تابش زمینه کیهانی به دست آمده است.

تابش زمینه کیهانی در اصل نوعی تابش الکترو مغناطیسی است که در کل کیهان پراکنده است. در واقع یکی از اصلی ترین یافته های بشر برای اثبات بیگ بنگ نیز همین تابش است که قاعدتا باید از جایی شروع شده باشد.